Klasztor i kościół pod wezwaniem św. Apostołów Piotra i Pawła (ok. 10 km od Krakowa, samochodem ok. 30 min)
Lokalizacja opactwa tynieckiego na malowniczym cyplu u brzegu Wisły pozwala docenić cisze klasztoru w izolacji od zgiełku miasta. Zgodnie z miejscową tradycją klasztor został założony w XI w. przez księcia Kazimierza Odnowiciela, stad rodzaj budownictwa pierwszych pomieszczeń stanowi przykład sztuki romańskiej. Dzięki patronatowi królewskiemu powstała potężna siedziba wspólnoty klasztornej, a opat Tyńca (początkowo w randze arcybiskupa) był właścicielem 5 miasteczek i ok. 100 okolicznych wsi. Obok funkcji sakralnych mnisi zajmowali się podstawową edukacją mieszkańców, a także prowadzili szkołę dla kleryków.
W efekcie bardzo długiej i burzliwej historii dziejów opactwa, po dwóch kolejnych próbach jego likwidacji (w czasie wojen szwedzkich w XVII w. oraz ponownie, w czasie rozbiorowym w 1816 r.), zakonnicy powrócili do macierzystej siedziby w 1939 r.
Obecny wygląd kościoła nawiązuje architekturą do okresu baroku, jest jednonawową bazyliką z trzema parami kaplic, z których dwie pierwsze (pod wezwaniem św. Benedykta i św. Scholastyki) przykryte są kopulastymi dachami. Najstarsze w kościele jest prezbiterium (XV w.). Obraz w ołtarzu głównym projektu Franciszka Placidiego (XVIII w), przedstawia patronów świątyni, św. Piotra i Pawła.
Gdy skorzystamy z możliwości częściowego zwiedzenie krużganków klasztoru, napotkamy najstarsze elementy architektury świątyni romańskiej z XI w.
Godnym polecenia wydaje się krótkie, refleksyjne spojrzenie na cmentarz opactwa, gdzie obok mnichów znaleźli miejsce spoczynku wybitni luminarze historii i kultury Krakowa (Jerzy Turowicz).
