Miasto Kazimierz, ufundowane w 1335 r. przez króla Polski Kazimierza Wielkiego z południowej strony Krakowa, stanowi przykład wzajemnego krzyżowania się dwóch wielkich wierzeń i kultur: chrześcijańskiej i żydowskiej.
Zwiedzanie Kazimierza chrześcijańskiego zaczynamy od ulicy Skałecznej przy Bulwarach Wiślanych, gdzie mijamy potężną bryłę kościoła „na Skałce” (pod wezwaniem Archanioła Michała i św. Stanisława Biskupa), wraz z klasztorem O.O. Paulinów. Jest to trójnawowa budowla bazylikowa autorstwa architektów włoskich (A. Muntzer, A. Solari), wzniesiona na fundamentach kościoła gotyckiego ufundowanego przez Jana Długosza. W krypcie kościoła, ukończonej ostatecznie z inicjatywy T. Żebrowskiego w XIX wieku, spoczywają szczątki 13 wybitnych Polaków, zasłużonych w dziedzinie literatury, poezji, historii, malarstwa i muzyki (Panteon Polski).
Trasa turystyczna prowadzi nas następnie ulica Skałeczną do kościoła pod wezwaniem św. Katarzyny i Małgorzaty. Budowla wzniesiona na początku wieku XV z potężnym prezbiterium (zachowane sklepienie gwiaździste!) jest znakomitym przykładem architektury gotyckiej o cechach charakterystycznych dla Polski południowej.
Kierując się od kościoła św. Katarzyny do ulicy Krakowskiej, docieramy do dawnego rynku miasta Kazimierz, zwanego placem Wolnica. Przez plac Wolnica docieramy do najstarszego kościoła parafialnego Kazimierza z przełomu XIV i XV wieku, pod wezwaniem Bożego Ciała. Budowa jest przykładem architektury gotyckiej z elementami sztuki późniejszych epok szczególnie widocznych w wystroju wewnętrznym kościoła (malarstwo i rzeźba baroku). Jedyną wieżę o bogatej kolorystyce ścian ukończono w 1400 r. Kościół jest połączony z klasztorem Kanoników Regularnych. Przy klasztorze znajduje się cmentarz.
Wracając, dochodzimy przyległą do kościoła Bożego Ciała uliczką do skrzyżowania z ulicą Józefa, za którą rozciąga się żydowska część Kazimierza.
