Kopalnia soli w Wieliczce stanowi przykład miejsca nieprzerwanej eksploatacji złóż soli kamiennej (30% zasobów krajowych) od czasu ich odkrycia w XIII w., do chwili obecnej.
Będąc niezbędnym dodatkiem do pożywienia, a także jednym z najstarszych jego konserwantów, sól kamienna stanowiła zawsze wielkie bogactwo naturalne należące do władców Polski. Temu też kopalnie zarówno w Wieliczce, jak i w Bochni zawdzięczają prawo składu i pierwsze prawo górnicze( XIV w.).
Podczas 700-letniej eksploatacji złóż stosowano najrozmaitsze techniki ich wydobycia, a związana z nimi dokumentacja stała się m.in. podstawą do uznania kopalni soli w Wieliczce przez UNESCO za zabytek światowego dziedzictwa kultury i historii(w 1978 r.).
Kompleks kopalniany składa się ogółem z 300 km szybów i ponad 2000 chodników (gdzie eksploatacja została częściowo zakończona). Z ogólnej liczby 9 poziomów górniczych (od 63 do 327 m) 3 udostępniono na potrzeby turystyki (na poziomie 135 m).
Trasa turystyczna długości ok.3,5 km prowadzi przez tunele i chodniki, mijając liczne jeziorka solne, naturalne rzeźby z soli, ekspozycje zrekonstruowanych narzędzi górniczych, a także kaplice (najwspanialsza, to kaplica św. Kingi, długości 54m, wysokości 12m.).
Wystawa muzealna zlokalizowana na najniższym, trzecim poziomie, eksponuje najstarsze środki transportu górniczego stosowanego w kopalnictwie soli, dokumentacje złóż i ich opis geologiczny.
Na głębokości 211 m znajduje się sanatorium przeznaczone dla kuracji osób dotkniętych chorobami układu oddechowego (astma oskrzelowa). Dzięki wspomnianej działalności kuracyjnej, ta wyjątkowa na świecie kopalnia zup solnych, obok funkcji informacyjno-edukacyjnej pełni rolę służebną wobec mieszkańców południowego regionu Polski, pomagając w poprawie ich stanu zdrowotnego.
